Holland vs. Spain 1-0

De lucht was onheilspellend grijs en de regen spetterde hard tegen de ramen, toen het vliegtuig van de Spaanse luchtvaartmaatschappij Vueling eindelijk landde in het normaal altijd zonnige Spanje. Een kleine teleurstelling was te vinden op mijn gezicht. Toen ik maandag voor  5 maanden vertrok uit Nederland was er een strak blauwe hemel boven Amsterdam Airport (Schiphol) te zien. Ondanks dat het weer toentertijd geen rol speelde om Spanje te kiezen als land om te studeren, was ik in de loop der tijden (zeker na een wat koude zomer in Nederland) uit gaan kijken naar de warmte. Om nog maar niet te spreken van mijn witte benen die toch echt een keer kleur moeten krijgen.

Onze koffers op het vliegveld waren makkelijk te vinden, de trein naar Vic was een grotere opgave. Met een propvolle pendelbus werden wij, Simone, Joelle en Annette naar Terminal 2 gebracht. Dit was het beginstation van de Spaanse trein. Een grote groep toeristen waaronder wij, was vragend en dwalend op zoek naar het juiste perron. Aangezien iedereen spontaan begon te rennen naar de eerste trein die aankwam, besloten wij deze ook te nemen. Gelukkig, de juiste. Het begin van onze tijd in Vic kwam steeds dichterbij.

Het grote Barcelona maakte door de ruit van de trein plaats voor berglandschap en mooie kleine dorpjes. De grijze wolken maakten plaats voor zwarte lucht. Ondanks deze eerste donkere indruk van Spanje werden we in Vic opgewacht door een hele frisse en lieve dame ‘Triny’. Triny is een jaar of zestig met felle lippenstift, uitgelopen oogschaduw en hele dure Louis Vuiton schoenen. In haar kleine auto werden naast de 3 gigantische koffers, wij ook nog gepropt om te vertrekken naar ons appartement.

Spanje of Turkije? Een vraag die in ons op kwam toen we aankwamen bij het appartement. Mannen in jurken, kinderen met lange haren en gebedshuizen verwelkomden ons in de straat Carrer Anselm Clavé 7. Het appartement zelf was ruim en modern. Net verlaten door de vorige bewoner. De handdoek hing nog in de douche en de vieze vaat stond in de wasbak. Ook was er een verrassing voor ons achtergelaten op het balkon, namelijk een bedorven pizzapunt.

Ondanks de lange reis en het vieze appartement besloten we direct naar de Carrefour (mega-supermarkt) te gaan, natuurlijk vergezeld door de oma-rol-innemende Triny. Een stofzuiger, schoonmaakmiddel en handdoeken waren de eerste dingen die in onze winkelkar verdwenen. Triny keek bezorgd naar het bedrag dat verscheen bij de kassa. Maar voor ons waren juist die producten een begin van een grote nachtelijke schoonmaak.

Wordt vervolgd…